Tijdschriften en sociale media slaan je om de oren met verbluffende foto’s. Maar vaak vergeten we wat eraan vooraf is gegaan.

In dit artikel neem ik je mee naar de Dolomieten, het decor van mijn nieuwste shoot voor de lancering van de GAME 2022.

Aan de publicatie van een filmpje gaat een lange voorbereiding en planning vooraf. Eerst moet je een goed idee verzinnen, een verhaal dat zo goed mogelijk de ziel van de fiets weerspiegelt. Eens je het concept hebt afgelijnd, dan begint een lange zoektocht naar de geknipte locatie. Daarbij moet je hopen dat het weer meespeelt en dat er op de dag van de shoot niets onverwachts gebeurt…

Eenmaal ter plaatse begint het dan echte werk! Je mag niks aan het toeval overlaten omdat elk detail telt. Je wil niet ellenlang zitten retoucheren. Of nog erger, vaststellen dat een foto onbruikbaar is door stof op de lens of omdat de gezichtsuitdrukking van het model niet past… Een shoot, dat is urenlang filmen en fotograferen, vaak met talloze retakes voor de fietsers, en dat allemaal met de glimlach (daar is Andreas een kei in :D). Kortom: er komt altijd wat stress en vermoeidheid bij kijken, maar het resultaat maakt alles goed.

Voor wie de GAME nog niet kent: dit is de stoerste MTB van Moustache, die zich met zijn 170 mm veerweg thuis voelt op de ruigste trails. Dit jaar kreeg hij een nieuwe 750 Wh accu die je 20% extra autonomie geeft. De garantie op nog meer rijplezier! De bedoeling van een shoot is dus om het potentieel van de fiets te tonen: hij brengt je naar de top van elke berg en laat je rijden tot de zon ondergaat (zonder dat je moet stoppen om de accu op te laden).

Deze was de eerste shoot waarbij Moustache zijn heil zocht buiten de Franse landsgrenzen. Niet dat we uitgekeken zijn op onze geliefde Vogezen. Nieuwe oorden opzoeken is gewoon fijn na zo’n lange lockdown. Eén van de potentiële locaties op onze lijst waren de mythische Dolomieten.

Andreas Tonelli en Werner Ebner, beiden Moustache-ambassadeurs en berggids, zijn de gedroomde adviseurs voor onze trip. Zij kennen de regio als hun broekzak! Enkele e-mails en videoconferenties later is de reis gepland en hebben we onze lijst met opnamelocaties tot in de puntjes voorbereid.

De laatste details zijn uitgeklaard, de datum bevestigd. Nu enkel nog de logistieke kant. Over vier weken is het zover…

ZONDAG

De groep spreekt om 5 uur ‘s ochtends af op het parkeerterrein. Daar nemen we een bus naar de bergtop, waar we op tijd willen aankomen voor zonsopgang. De chauffeur brengt ons naar het startpunt van de trails. We zetten onze weg naar de top verder per fiets. Zo krijgen we het een beetje warm; het vriest namelijk en de wind is ijskoud. Om halfzeven komt de zon op. We nemen wat foto’s op de bergkam en benutten het licht en het uitzicht op de vallei. Voor dit panorama kom je al eens vroeg uit de veren!

Daarna dalen we langs een singletrack af naar de weiden om er enkele technische secties te filmen. Onze twee locals springen op de nieuwe fietsen en gaan meteen de rotsen verkennen. We gaan van de ene locatie naar de andere en komen uiteindelijk bij een berghut die recht van de cover van een outdoormagazine lijkt te komen!

Daar houden we pauze en tanken bij, met de traditionele cappuccino, waarna we tot de middag blijven rijden.

MAANDAG

Het team gaat de nacht doorbrengen in een berghut op 2575 meter hoogte. Met andere woorden: slaapwandelen is sterk afgeraden. Het plan is om voor de nacht aan te komen en nachtfoto’s te maken, en daarna tijdig op te staan voor zonsopgang! Het is een lange dag maar we zijn benieuwd naar onze nieuwe bestemming, die volgens Andreas en Werner simpelweg magisch is. We zitten de hele ochtend in het zadel, tot een megastorm ons een halt toeroept.

Aan het eind van de middag zien we de ultieme beloning hoog op de top van de berg. Zonnestralen priemen door de deken van mist en we zien glimpen van de vallei die ver onder onze voeten/wielen ligt. Klein detail: het avondmaal in de berghut wordt op een vast tijdstip geserveerd. We zijn dus maar beter op tijd, of koude restjes zijn ons deel… We beslissen om wat beeldmateriaal te maken tussen het hoofdgerecht en het dessert. Ook de zonsondergang wacht immers niet. Wanneer de nacht valt, schuiven we aan voor onze strudel, een van de bekende regionale lekkernijen. Het kaneelachtige gebak met stukjes appel en gedroogd fruit is een Oostenrijkse traditie. De dubbele cultuur is alomtegenwoordig in de Dolomieten, die tot 1919 Oostenrijks grondgebied waren… Maar tot zover het culturele zijsprongetje. We trekken naar onze slaapzaal, die doet denken aan een jeugdherberg. Hopelijk zitten er in ons team geen snurkers…

DINSDAG

Ook deze ochtend gaat het team vroeg uit de veren om de zonsopgang mee te pikken. Helaas is het bewolkt… Niet getreurd, het uitzicht vanaf de klif blijft adembenemend. We maken wat opnames met de drone en dalen vervolgens af langs de trail. We willen voor 11 uur zo veel mogelijk gereden hebben. Vanaf dan barst het op de paadjes van de wandelaars omdat de kabelliften open zijn. Na een snelle omweg via de verbluffende Cinque Torre bereiken we de voet van het vakantieoord waar we gisteren vertrokken.

We hebben al veel beeldmateriaal van technische, rotsachtige trails. Als afwisseling wil ik graag ook nog filmen op een vloeiende trail.  Andreas en Werner vertellen over een plaatsje dat weinig trekkers kennen. De paadjes zijn er meer gelijkmatig, zeggen ze. We zetten dus koers naar Cortina D’Ampezzo. Iedereen is opgetogen. We zijn hier dan wel om te werken, maar ons beroep heeft onmiskenbaar een aantal voordelen…  Het is geweldig om over de vloeiende trails te rijden; het team gooit dan ook alle remmen los.

Aan het eind van de middag keren we terug naar Val Gardena. Het is onze laatste avond in Italië. Maar we doen niet gek want de volgende dag brengt een autorit van 10 uur ons terug op kantoor… We zijn doodop maar het werk zit erop en we hebben het fijn gehad.